Opalen | NL

Opaal is in drie groepen verdeeld, de gewone opaal met melkachtige tinten waarin andere kleuren in spelen, de vuuropaal een overwegende oranje tot rode gekleurd steen en de edelopaal met een zwarte achtergrond waarin alle mogelijke felle kleuren in voorkomen, een typisch kleurenspel.
 
De gewone opaal is opaak zonder kleurenspel met een melkachtige, parelmoerachtige glans.
 
Vuuropaal vertoont geen opalisering, de goedkope kwaliteit is meestal melkachtig, maar de beste kwaliteit is hevig gekleurd, sommige gaan tot bijna robijnrood. Mexico is de voornaamste vindplaats (provincie Hidalgo en Queretaro) maar er zijn ook vuuropalen in Brazilië, Guatemala, VS, Honduras, Turkije en West-Australië.
 
Edelopaal of vuuropaal komen meestal uit Australië, in Nieuw Zuid-Wales de mijnen in Lightning Ridge en White Cliffs. In Zuid-Australië; Coober Pedyen Andamooka. In Queensland; Burco River en Bulla Creek. De mijn zijn meestal in woestijnachtige natuur waar men diep gaat graven…en leven. Het beroep van opaalzoeker is zeer avontuurlijk.
 
Sinds de oudheid hebben de kleurenspelen van opaal de mens betoverd, waarbij sommige culturen bovennatuurlijke oorsprong en krachten aan deze edelsteen toeschreven. De naam komt van het Sanskriet úpala, of misschien van het Latijnse opalos, of uit het Grieks opallios. Het ging van een symbool van geluk in de middeleeuwen naar een minder gunstige reputatie in de 19e eeuw. In het begin van de 20e eeuw werd het zelfs geassocieerd met pech. Tegenwoordig is opaal echter nog nooit zo positief of wijdverspreid geweest. Prachtige juwelen worden ontworpen door de meest prestigieuze juweliers.
 
Opaal is een gehydrateerde, amorfe vorm van silica met een variabel watergehalte. Hierdoor is hij gevoelig aan extreme droogte, waar er soms kleine barstjes in de steen kunnen komen. Zijn scheikundige samenstelling een waterhoudend siliciumdioxide. In opaal bestaat de interne structuur uit kleine transparante of doorschijnende silicabolletjes die in een ordelijke structuur zijn gerangschikt. Wanneer het licht er doorheen gaat, wordt het verstrooid in verschillende kleuren, wat het uiterlijk van oppervlaktescintillatie geeft. In gewone opaal zijn de silicabollen ofwel te ongeordend of te compact om het licht in een verscheidenheid van kleuren te laten breken. De edelsteen kan opaak, transparant of doorschijnend zijn, afhankelijk van de omstandigheden van zijn vorming. De achtergrond kan bijna alle kleur hebben, wit, licht blauw, licht groen of zwart, het zeldzaamst. Edelopaal behoorde tot de geheimzinnigste stenen.
 
De geschiedenis van Opaal gaat terug in de tijd, toen het werd gedolven in Slowakije voor JC. Opaal wordt al sinds de oudheid als edelsteen bewerkt. Eerder werd het voor de vervaardiging van primitieve werktuigen gebruikt, later voor siervoorwerpen. Opaal werd al gebruikt door de Assyriërs, Babyloniërs en Romeinen. De Azteken gebruikten de steen in 850 in Mexico en in 1893 werd het gedolven in “Opal Butte” in Oregon (VS), andere staten volgden; in Nevada, waar het 23.587-karaats Bonanza-opaal in 1976 werd gevonden. Tegenwoordig is Mexico nog steeds een bron van opalen, net als Brazilië, Honduras en Indonesië, maar Australië met 75% van de wereldproductie en Ethiopië zijn de voornaamste bronnen. De Australische opaalindustrie is vrij klein en wordt geleid door individuele mijnwerkers.