IMITATIES VAN DIAMANT | NL

De «doubletten» zijn vlak na de Tweede Oorlog op de markt gekomen. Ze bestaan uit een diamantkroon gelijmd op een paviljoen die geen diamant is, maar bv. kwarts, fabuliet of spinel, met behulp van een kleefmiddel met een hoge brekingsindex. Als de rondist vrij is, kan men dat bedrog gemakkelijk opsporen met de loep of met de microscoop. Men ziet namelijk de weerkaatsing van de bovenkant op het vlak van de rondist. Het bedrog is veel moeilijker te ontdekken als de steen in een ring is gezet die de rondist bedekt (serti clos), of als de onderkant in dezelfde verhoudingen geslepen is als de bovenkant uit een substituut dat een maximum weerkaatsing geeft. Wanneer men het collet (paviljoen) kan raken met een apparaat dat de thermische geleidbaarheid meet, wordt de vervalsing onmiddellijk aangetoond.
 
Als men niet over zo’n apparaat beschikt, bestudeert men nauwkeurig het slijpsel van de facetten van de onderkant, die gewoonlijk ongelijke facetten vertoont, ruitvormige paviljoenen, supplementaire facetten, enz. Nog een typ: Alle ribben van imitaties slijten, die van diamant niet.
 
De diamanten met kleur D tot H worden hoe langer hoe zeldzamer, terwijl die van kleur I tot M in grotere hoeveelheden aanwezig zijn. Daarom heeft men altijd getracht de kleur van deze laatsten te verbeteren. Sommige vervalsers verbeteren de kleur van deze stenen aanzienlijk door het ruwe rondist met een blauwachtig kleurstof te kleuren. Maar het effect verdwijnt bij het reinigen met zuren (afkoken in vitriool) of in ultrasoon bad. Anderen bedeken de steen of slechts de onderkant met een blauwe plastische/epoxy film (coating). Maar de film is niet bestand tegen intensief reinigen en na enige tijd verdwijnt hij. Nog anderen bedekten de steen volledig met een laag zirconium of titaniumoxide. Dat kan worden ontdekt door de steen in vloeibaar stikstof te dompelen. De buitenste laag vertoont dan kleine barstjes.